Agafia

Inspiracje:
Według Agafii, według M.Gogola, Agata Duda Gracz, Teatr Jaracza
Kto nie ma nie płaci, Dario Fo, Piotr Bikont, Teatr Nowy
Mulholland Drive, David Lynch (2001)
Inland Empire, David Lynch (2006)
 Sala samobójców, Jan Komasa, (2011)

Scena 1:
Strych bez okien. Stara kobieta maltretowana przez sadystę w średnim wieku. Gdy nabierze ochoty, wchodzi na górę i starej kobiecie dokręca żelazną maskę do twarzy. Kobieta w łachmanach. Sadysta jest wysokim mężczyzną. Maska bez otworów na oczy i usta. Tylko dziurki. Niedużo. Kobieta pyta się coś w rodzaju "dlaczego", retorycznie "to nie potrzeba". Sadysta nerwowo się uśmiecha. Dość szeroko. Głos starej kobiety brzmi jednak młodo. Młoda kobieta w ciele starej kobiety. Sadysta jest masochistą. Jest ofiarą własnej decyzji o rezygnacji z życia. Jest żywym trupem. Dokonał wyboru roli. Jakiego wyboru dokonała ta kobieta ?
Scena 2:
Popełniający nie do końca świadomie samobójstwo młody człowiek, w obliczu nieubłaganie nadchodzącej śmierci próbuje zerwać maskę ze swojej twarzy. Ma wrażenie, że zdejmując maskę niedojrzałości, w ostatnie chwili powstrzyma proces samobójczy. Przestroga: porzucać swoje maski jak i kiedy się tylko da.
Scena 3:
Zgorzkniały pan po 50-ce wypluwa na serwetkę kawę. Rytuał wymaga młodej, niewinnej kobiety. Kawa zacznie smakować gdy niewinność zostanie ofiarowana.
Scena 4:
W słoneczny dzień potwór czyha na wrażliwego człowieka. Nikt nie widzi potwora tylko on. Ten potwór jest iluzją i całokształtem wszystkich jego lęków i niepokojów. Straszny słoneczny dzień.
Scena 5:
Królicza rodzina. Króliki można przytulić, pogłaskać, uwięzić w klatce, zjeść. Królicza rodzina je na obiad inne króliki. Aktorzy są królikami w zamknięciu. Publiczność królikarnią obok. Uważność, jedzenie, seks.
Scena 6:
Losem śpiącego jest wędrówka po pomieszczeniach i prowadzących do nich ulicach. Najczęściej spotykaną istotą jest kobieta. Najmilszy bohater naszych snów. Dlatego warto przeszukiwać sny.
Scena 7:
Nieudacznik jest muzyką i kolorami. Potrafi wyczyniać ze swoim ciałem cuda. Mowa nieudacznika jest ulicą. Na ulicy wszyscy nieudacznicy w transie miejskiego szumu. Przysypiają w ogrzanym latem powietrzu. Ożywiają się gdy trzeba COŚ załatwić. Gdy nieudacznika coś spotyka zaraz musi być śmiesznie. Kiedy się stara ujawniają się jego kompleksy.
Scena 8:
Mężczyzna przemierza pokój stawiając długie kroki. Niechcący uderza nogami w krzesła, siadając przy stole o mało nie ściąga obrusu. Sylwetka pochylona. Nerwowe zadowolenie. Z czego ? Pewnie z tego, że udało się dotrzeć. Inny mężczyzna biegnie pochylony do przodu...i też...jest zadowolony. Miła atmosfera. Gdy jeden mówi głośno drugi przemawia jeszcze głośniej. Trzeci wchodzi energicznie. Wywala drzwi na pokój i ...też zadowolony...konstatuje: "Spokojnie. Naprawię te drzwi.Chiny i Pakistan, wiecie Panowie". 
Scena 9:
Dzieci całego świata rozwarły ramiona.