Inspiracja : Walt Whitman (1819 –
1892 ), poezje
1
Wiersze Walt'a Whitmana (1819 – 1892)
są wsparciem dla ludzi stłamszonych przez system. Czy chodzi w nich
o jednostkę, która po prostu jest czy wzbijającą się ku nie
przeciętności ? Społeczeństwo próbuje wsiąknąć jednostkę, a
ta się wymyka. Jednostka próbuje zbliżyć się do ogółu by nie
czuć niepokoju oddzielenia, a system zamiast ją przywitać z
otwartymi ramionami zaraz próbuje nałożyć na nią ograniczenia.
2
Człowiek nie jest człowiekiem.
Dopiero się dowiaduje, że nim jest za pomocą „kilku drobiazgów”,
„luźnych, słabiutkich nitek, kłamstewek”.
3.
Whitman to przykład niezwykłej
użyteczności poezji. Prostota formy czyni ją demokratyczną czyli
czytelną dla każdego. Demokracja jest „głoszeniem chwały ciała
i duszy”. Brzmi jak zaangażowany rap i reggae. Poeta przemawia do
ludzi raz lirycznie innym razem jak prorok czy polityk. Wersy te
można recytować w akompaniamencie rytmu wybijanego na bębenku.
Autora wiąże się z psychodelią, ale mam duże wątpliwości czy
Amerykanin sięgał po naturalne środki psychoaktywne.
4.
Czytając przyziemną prozę Hłaski
można się poczuć staro, czytając Whitman'a czujemy się młodo.
5.
Cierpimy na miłość miłości. Tu i
teraz żyć i oddychać z miłością.
6.
Ciepło słońca = kobieta + mężczyzna.
7.
Ciemna strona człowieka skłania go do
podglądania grzesznych zachować u innych np. poprzez oglądanie
brutalnych filmów.
8.
Dzieło poety to wypadkowa przeżyć
duchowych społeczeństwa.
9.
Po co człowiekowi świadomość duszy
? Przecież może jej w ogóle nie być albo można ją definiować
pod kątem znajomości anatomii, fizjologii i psychologii.
Uświadamiamy sobie obecność duszy, aby dzięki temu wyjść z
mentalnego więzienia. To zjednoczenie się duszy i ciała daje
efekt, który poeta określa jako „ spokojny władca albo władczyni
wszystkiego”. Uświadamiana i doświadczana dusza pełni też
funkcję narzędzia poznania. Nie może być inaczej gdyż wszędzie
i we wszystkim czujemy jej obecność. A jak ją w sobie aktywować ?
Trzeba ją kochać, wiernie, mocno i pokornie.
10
Człowiek nie jest autorem swoich
wierszy. Tworzy je DUCH. Stąd skłonność do myślenia, że i świat
stworzył DUCH.
11.
Rozum poznaje analitycznie, dusza
poprzez doświadczenie i przeżywanie. Przeważnie oba procesy nie
trwają jednocześnie więc pojawia się dualizm ciała i duszy,
który jest źródłem cierpienia jednostki i wszelkich niepokojów
społecznych.
12.
Poeta pisze: „ Lecz gdzież jest to,
po co wyruszyłem tak dawno temu ? Dlaczego dotąd nikt tego nie
znalazł ?”. Otóż Walt Whitman bardzo się myli. Wielu znalazło
to COŚ !
13
Mit poety włóczęgi dotyczy duchowego
poznania, duchowej przygody. Wskazuje też na ciągłość
pokoleniową. Starych włóczęgów zastępują młodzi. Oni są
nadzieją bo lepiej staremu umrzeć ze świadomością, że jego
dzieło nie poszło na marne. Źródła zbiorowej pamięci wyschną,
ale ciągłość pokoleniowa zapewnia pewną nieśmiertelność.
Dlatego Whitman zwraca się do młodego poety z taką życzliwością.
14
Poeta jest mówcą, śpiewakiem i
muzykiem, a my lubimy przeboje.
